रात्रीचा गार वारा हळूहळू वहात होता. चंद्राच्या कोवळ्या प्रकाशात नदीचं पाणी चमकत होतं. त्या शांत वातावरणात अन्वी आणि आर्यन नदीच्या काठावर बसले होते. दोघंही काही न बोलता फक्त लाटांचा आवाज ऐकत होते.
अन्वी आर्यनकडे पाहत म्हणाली, "कधी कधी शांततेतही खूप काही बोललं जातं, नाही का?"
आर्यन हसत तिच्या डोळ्यात डोकावला, "हो, पण कधी कधी शब्द हवेत असतात, अन्वी."
अन्वीने हलकंसं हसून मान खाली घातली. ती आर्यनच्या मनातील भावना ओळखत होती, पण ती अजून त्या भावना शब्दांत ऐकायच्या होत्या.
भूतकाळातली गोड आठवण
अन्वी आणि आर्यन कॉलेजपासून एकमेकांचे चांगले मित्र होते. अन्वी खूप बोलकी, हसरी आणि मोकळ्या स्वभावाची होती. आर्यन मात्र शांत, समजूतदार आणि थोडा लाजरा. दोघांचं नातं मैत्रीच्या पलीकडे जात होतं, पण कुणीच ते कबूल करत नव्हतं.
कॉलेज संपलं, आयुष्य वेगाने पुढे जाऊ लागलं, पण आर्यनच्या मनातली भावना तशीच राहिली. तो तिला मनात लपवून ठेवत होता.
आजचा तो क्षण
नदीकाठी बसलेले असताना आर्यन मनातल्या भावना रोखू शकला नाही. त्याने तिचा हात हलकासा धरला आणि म्हणाला, "अन्वी, मी तुझ्यावर प्रेम करतो. कॉलेजपासून. पण कधी सांगण्याची हिंमत झाली नाही."
अन्वी गप्प झाली. तिच्या डोळ्यात हलकीशी चमक होती, जणू तिलाही हाच क्षण हवंहवंसा वाटत होता.
थोड्या वेळानं ती हलक्या आवाजात म्हणाली, "माझ्याही मनात तुझ्याबद्दल भावना आहेत, आर्यन. पण मला नेहमी वाटायचं, आपण फक्त मित्र आहोत... पण खरं सांगू? तुझ्याशिवाय आयुष्य अपूर्ण वाटायचं."
आर्यनने तिच्या हातावर आपले बोट फिरवले. "मग पूर्ण करू या का आपल्या प्रेमाची गोष्ट?"
अन्वीने हळूच त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेवलं. त्या गार वार्‍यात, चंद्राच्या साक्षीने, त्यांचं पहिलं प्रेम अखेर शब्दात व्यक्त झालं.
त्या रात्री चंद्रही थोडा अधिक उजळ वाटत होता, जणू त्यांचं प्रेम आकाशातही चमकत होतं. ❤️✨
त्या रात्री अन्वी आणि आर्यनचं नातं एका वेगळ्या उंचीवर पोहोचलं होतं. दोघांनीही आपली मनातील भावना उघडपणे व्यक्त केल्या होत्या. नदीच्या काठावर झालेला तो संवाद त्यांच्यासाठी आयुष्यभरासाठी खास बनला.
प्रेमाची नवी सुरूवात
त्याच्या दुसऱ्या दिवशी सकाळी आर्यनचा फोन वाजला.
अन्वीचा मेसेज होता – "आज भेटशील?"
आर्यनच्या चेहऱ्यावर नकळत हास्य पसरलं. तो ताबडतोब उत्तर टाइप करू लागला –
"हो, तू सांग कुठे भेटायचं?"
"त्या जुन्या कॅफेमध्ये. आठवतंय?" अन्वीने स्मायलीसह रिप्लाय दिला.
त्या ठिकाणी अन्वी आणि आर्यनने कॉलेजच्या दिवसांत खूप वेळ घालवला होता. तिथल्या कोपऱ्यातल्या टेबलावर बसून चहा घेत घेत तासन् तास गप्पा मारणं, भविष्यासाठी मोठमोठी स्वप्नं बघणं – हे सगळं त्या जागेशी जोडलेलं होतं.
भावनांची गुंफण
आर्यन कॅफेमध्ये पोहोचला, तेव्हा अन्वी आधीच तिथे बसली होती. तिच्या हातात एक जुनी डायरी होती. तो बसताच तिने ती त्याच्यासमोर ठेवली.
"ही माझी डायरी आहे, आर्यन. मी कधी कुणालाही दाखवली नाही. पण आता वाटतं, तुला दाखवावी," अन्वी म्हणाली.
आर्यनने ती उघडली. पहिल्याच पानावर एका डेटसह लिहिलं होतं –
"आज मी पहिल्यांदा आर्यनला पाहिलं. त्याच्या डोळ्यांत एक वेगळीच जादू आहे. काहीतरी खास आहे त्याच्यात..."
आर्यनने नजर वर केली. त्याच्या डोळ्यांत हलकं पाणी तरळलं.
म्हणजे...?" त्याने विचारलं.
अन्वी हलकंसं हसली. "मी कॉलेजपासूनच तुझ्यावर प्रेम करत होते, आर्यन. पण मला कधी कळलंच नाही. मला नेहमी असं वाटायचं की आपण फक्त चांगले मित्र आहोत. पण जसजसं तुझ्याशिवाय आयुष्य कल्पना करायला लागले, तसतसं जाणवलं की हे फक्त मैत्री नाही, हे प्रेम आहे."
आर्यनकडे शब्द नव्हते. तो फक्त तिच्याकडे पाहत राहिला.
"मग इतकी वर्ष तू का काहीच बोलली नाहीस?" तो विचारत होता, पण त्याच्या स्वरात कुठलाही दोष देण्याचा हेतू नव्हता.
"कारण मी भीत होते. मैत्री तुटेल का, याची भीती वाटत होती... पण काल रात्री जेव्हा तू बोललास, तेव्हा समजलं की खरं प्रेम आपल्याला कधीच सोडून जात नाही."
आर्यन हलकंसं हसला. तो तिचा हात हातात घेत म्हणाला, "खरं प्रेम कधी उशिरा समजलं तरी चालतं, फक्त ते असणं महत्त्वाचं असतं."
त्या दिवशी, त्या जुन्या कॅफेमध्ये त्यांच्या प्रेमाची खरी सुरुवात झाली.
प्रेम, जे फुलतंच राहिलं...
त्या दिवसानंतर अन्वी आणि आर्यन अधिक वेळ एकमेकांसोबत घालवू लागले. शहराच्या छोट्या गल्ल्यांतून फिरणं, रस्त्यावरच्या चहाच्या टपरीवर वेळ घालवणं, भिजलेल्या रस्त्यांवर एकत्र चालणं – त्यांचं प्रेम रोज नव्याने फुलू लागलं.
एक दिवस, पावसाच्या हलक्या सरीत चालताना अन्वीने आर्यनचा हात घट्ट पकडला आणि म्हणाली,
"कधीच मला सोडून जाऊ नकोस, आर्यन."
तो थांबला, तिच्या डोळ्यांत पाहिलं आणि म्हणाला,
"तू माझ्या आयुष्याचा तो भाग आहेस, जो कधीही गमवायचा नाही. मी इथेच आहे, कायम तुझ्यासोबत."
आणि त्या क्षणी, पाऊस फक्त आकाशातून नव्हे, तर त्यांच्या हृदयातही प्रेमाच्या रुपात बरसू लागला... ❤️✨
(भाग 2 लवकरच!)
